Kaybettigimiz Degerlerimiz.... Her toplumu ayakta tutan, dinamigini saglayan degerler vardir.Toplum olarak bizim kültürel va ahlaki degerlerimiz var.Ama ne yazik ki; bunlarin bir çogunu kaybetmek üzereyiz.. Sitelesme ile birlikte Mahalle Kültürünü AVMlerin çogalmasiyla Esnaf Kültürünü Ayni gelir grubuna sahip insanlarin bir araya gelerek kurduklari Rezidanslarda oturmalariyla Komsusu aç iken kendisi tok yatan bizden degildir Hadisi serifinin unutuldugu.. TV lerdeki dizi bagimliligi ile birlikte komsuluk kültürü bitti /bitiyor.. Selamimiz Günaydina Tünaydina dönüstü.. Eskiden Karz-i Hasenimiz vardi hani simdilerde Karz-i Kredi kartina dönüsen.. Borçlar zaruri ihtiyaçlar için alinirdi.Ancak simdi hayatimizin daha lükslesmesi için borçlanir olduk Herkesin ayni tava ve tencereye kasik salladigi sofralarimiz vardi..Bereketli mi bereketliydi..Simdilerde bir soframiz 8-10 tabaka dönüstü..Tabakta kalan yemek dogru çöpe kalirmi bereket o sofrada.. Ya yaslilarimiza reva gördüklerimiz..Yaslandimi dogru huzur evine kalirmi o evde kanaat bereket. Eski zamanlarda evler varmis, bir tarafta çocuk sesleri, diger tarafta ihtiyar nine ve dedelerimiz birlikte yasanilan sofali, cumbali, haremlik, selamlikli , sirin ahsap… Ne çok deger feda etmisiz teknoloji ile birlikte gelen sahte medeniyete. Simdilerde genis salonlari ve büyük bir bölümünü mobilyalarin isgal ettigi beton binalarda oturuyoruz. Çekirdek aile olarak. O kadar çok yer kapliyor ki o masalar, sandalyeler, koltuklar, sehpalar ve vitrinlerden olusan mobilyalarimiz, ancak dört kisilik yerimiz kaliyor yasamak için. Oysa çok özenmisimdir bir yasli nine ve dede bulunan evlere. Çocuklar etrafinda toplanir, Onlar çocuklara masallar ve kissalar anlatir. Uzun kis gecelerinde hep beraber oturulur, çay içilir, misir patlatilir ortada duran mangalda. Tabi bir de kahve pisirilir evin beyine, kömür atesinde. Ramazanda beraberce iftar açilir yer sofrasinda ve Teravih namazlari kilinir topluca. Sonra sahura kadar sohbetler edilir, ibadet yapilir, salavatlar getirilir beraberce. Konu komsu davet edilir, çoluk çocuk hep beraber tadi çikarilir o mübarek ayin ve sonrasinda bayram… Nerde o nur yüzlü, eli tesbihli, dili duali, ak saçli, beyaz sakalli ihtiyarlar, dediginizi duyar gibiyim. Iste ben öyle bir ihtiyar çifti ziyaret ettim. Ve onlarin o küçücük, yagmurlarda dami akan, fazla mobilyasi olmayan hatta eski esyalarla döseli,mütevazi evinde, mütevazi yer sofrasinda misafir oldum. Ama gönüllerinin genisliginde yer bulabilmek, özlemisliklerini ifade etmeleri çok daha makbul oldu benim için. Dualarini almis olmak, onlarin gülen yüzlerindeki memnuniyetin beni belki de Rabbimin rizasina ulastirabilecegi ihtimali… Her firsatta gitmege çalisirim böyle yasli olan tanidiklarimi ziyarete. Belki maddi olarak hiçbir sey veremezler, hatta bazilari nazlanir, firsattan istifade islerini gördürmek ister. Kimisi de bir sürü nasihat çeker, tecrübelerinden yola çikarak. Bazisinin askerlik hatiralari bitmez. Bazilarinin da kayinvalidesinden çektikleri… Ama ben yine de seviyorum o tonton nine ve dedeleri… Bir çocuklarin dünyasi çok ilginç gelir bana bir de yaslilarin. Birbirlerine çok benzerler aslinda. Hepsi de dogal ve içten, hepsi de nazli… Onlara hürmet ve saygi ise bir platoner etkisi ile bize gelecek olan belalari nötrlestiriyor. Ne mutlu ki; anne veya babasi ya da her ikisi beraber yaninda bulunup ta onlara bir “of” bile demeyen bahtiyar evlatlara….